Adam işinden çıktı, evine geldi, eşine baktı, çocuklarına baktı... Koca bir hiçti! Ağlamamak için kendini zor tuttu. Hemen tuvalete girip kapıyı kilitledi ve sesini gizlesin diye duşu açıp ağlamaya başladı. Hayal kırıklıları, acı, keder, üzüntünün her türlüsü... Bütün duygular gün ışığına çıkıyordu acımasızca ve daha kötü hissediyordu her gün bu sıkıcı gün gibi. Hayat üzerine geliyordu ve kaldıramayacağı yükler yüklemişti omzuna. Aciz, yetersiz, yalnız, anlamsız ve en kötüsü umutsuz hissediyordu. Kararını vermişti, bitecekti bu iş. İş yerinde yazdığı mektubu lavabonun yanına koydu ve çantasından babasının ona aldığı eski bir çakıyı çıkardı. Ceketininin kolunu sıyırdı ve soğuk metal bileklerine değdiğinde ürperdi. Ne rezil görünüyordu kim bilir. Aynaya baktı. Oradaydı umutsuzluk, o gözlerde. 

Derin bir nefes aldı, gözlerini kapattı ve... “napıyorsun oğlum sen?”. Adam sesi duyar duymaz korkudan yerinden sıçraı ve bıçağı arkasına saklayarak etrafına bakındı. “Sana söylüyorum!”. Aynada birisi vardı! Şimdi aklımın uçtuğuna eminim diye düşündü. Acaba öldüm mü diye mırıldandı fakat bilekleri normal görünüyordu. “Yaklaş yaklaş” diye fısıldadı aynadaki adam. “Bakma öyle aptal aptal. Önce şu elindeki bıçağı bırak utanmaz herif. Baban almadı mı oğlum onu? Kalbine mi indireceksin adamın.” Duyduklarına inanamayan adam aynadaki şovu merakla izliyordu. “Bir yıldır vay ne kadar yetersizim, para kazanamıyorum, ben yapamam bilmem ne. Ne kıytırık bir adam oldun sen!”. “Ne yapayım? Şansım yok bu hayatta. Kaldıramayacağım artık. Hem sana ne. Kimsin ki sen? Seni dinlemek zorunda değilim.” Adam yeniden kolunu sıyırdı ve bıçağı değdirdi bileğine. “Bir dakika dinle sonra istediğin gibi kesersin.” Adam derin bir nefes aldı “Sonra gidecek misin?” Aynadaki “izci sözü” dedi ve adam bıçağı lavabonun kenarına koydu.

“Kemal Aydan. Yaş 46. Mühendis. Bir çocuk babası, evli. 26 yaşında okulun en güzel kızıyla evlendi. Kendi şirketini kurdu, 4 yıl sonra krizde battı. Yeniden işe başladı ve uzun yıllardır aynı yerde çalışıyor. Bir erkek çocuğu oldu. Aradan yıllar geçti. Hırslı Kemal gitti yerine işe yaramaz bir adam geldi. Eşine bakan gözleri soldu, çocuğun okşayan ellerini çeker oldu. Son üç aydır Kemal salaklaştı. Kemal sen bu kadınla evlenmek için günde neredeyse yirmi saat gibi çalışmadın mı kardeşim? Bu çocuğu bir kerecik sevindirebilmek için varını yoğunu ona vermedin mi? Babana bile destek çıkacak duruma gelmedin mi?”

Adam başını salladı. “Ne yapayım? Her sabah aynı sıkıntı.Borçlar, ihtiyaçlar, bitmeyen dertler...”

“Her sabah ne olur biliyor musun Kemal? Baban aslan oğlum bugün ne yapar diye düşünür. Oğlun aslan babam işe gitmese de bütün gün oynasak diye renkli hayaller kurar. Eşin bütün gün seni aklından geçirir de akşamı zor eder. Aynaya iyi bak Kemal, o gözlerdeki ışık var ya o ışık yeniden yanmaya başlarsa her yeri tutuşturur. Bırak yansın, bırak tutuşsun... Hayatının sınavında bu kadar kolay mı pes edeceksin? Kes! Kes bilekleri! İşte o zaman seni görünce parlayan tüm sevgili gözlerin feri kaybolur gider.”

Birkaç saniye söylediklerinin etkisini görmek için duraksadı.

“Yapamazsın! Bu kadar kolay gidemezsin. Acizlik senin karakterinde bile yok. Artık zaman geldi. Düştün, daha mı dibe inmek istiyorsun? Yükseklere çıkma, yeni ufuklara açılma zamanı geldi. Fırsatları bekleyeceğine seni bekleyen fırsatlara neden gitmiyorsun? Şimdiyi güzel yaşayarak harika bir gelecek yaratabilirsin. Gururlu bir baba, hayırlı bir evlat, sevgili bir eş için unutulmaz bir gelecek. Kendine iyi bak Kemal, iyi bak.” 

Aynadaki görüntü yavaş yavaş kaybolurken adam kendi yansımasına baktı, biraz daha baktı ve gülümsemeye başladı. Yahu ne komik duruyordu o bıçakla öyle. O bıçakla ne dikenlerin arasından girip böğürtlen dalları kesmişti de şimdi bileğini mi kesecekti? Pırıl pırıl parlayan o gözlereydi gelecek ve ne geleceğini iyi biliyordu. Güneş doğduğu sürece umudu vardı. Zaman azdı yaşamak için. Kendine çeki düzen verdi. Hemen gidip eşine ve çocuğuna sarıldı. Acele etmesi gerekiyordu. Yaşaması gereken harika bir hayat ve parçası olması gereken muhteşem bir gelecek vardı.  

Kaynak:http://www.aresterapi.com